Χτες το απογευματάκι μετά τη
δουλειά, πεταχτήκαμε μέχρι την Πλατεία Μαβίλης (ναι Γιώργο, τέσσερις παρά..!) για
κους-κους, πίτσα και κρασάκι. Κάτσαμε στο Flower (Δορυλαίου 2), μαγαζί που υφίσταται χρόνια τώρα, όμως μόλις
πριν λίγο καιρό άλλαξε χαρακτήρα και πορεία στη ζωή, και αποφάσισε να σερβίρει
ιταλική πίτσα. Και καλά έκανε.
Το εσωτερικό του μαγαζιού
περιποιημένο αλλά μικρό, επομένως κάθεσαι αναγκαστικά απέναντι στην πλατεία,
δίπλα στο σιντριβάνι. Notbad,
αλλά δεν ξέρω τι θα παίζει όταν βάλει κρύο…
Παραγγείλαμε αποκλειστικά πίτσες,
προκειμένου να δοκιμάσουμε όσες περισσότερες μπορούσαμε, γιατί άλλωστε για αυτό
μας είχαν προτείνει το flower.
Οι πίτσες μας ήρθαν χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση, πάνω σε ξύλο, με ιδιαίτερα
περιποιημένο στήσιμο δηλαδή. Από γεύση δε, μείναμε πολύ ικανοποιημένοι όλοι!
Είναι αυτό που λέμε αυθεντική ιταλική πίτσα. Με λεπτή και τραγανή ζύμη, ωραία
σάλτσα, υπέροχα υλικά, όλα σε μελετημένες ποσότητες ώστε να υπάρχει αρμονία και
να μην καλύπτει μία γεύση την άλλη.
Δοκιμάστε οπωσδήποτε την κλασική
ιταλική μοτσαρέλα-προσούτο, την εκπληκτική tartufataμε λάδι τρούφας και την
καλύτερη κατά γενική ομολογία (μας) με πανσέτα, ντοματίνια και καραμελωμένα
κρεμμύδια… Εμείς αυτές επιλέξαμε και τις προτείνουμε ανεπιφύλακτα!
Εντάξει, έχεις γενικά στο νου σου
ότι, λόγω της λεπτής ζύμης και του μικρού σχετικά μεγέθους, είτε δεν είναι και
για χόρταση, είτε πρέπει να παραγγείλεις μία πίτσα ανά άτομο για να γίνει
δουλίτσα!! Στη δεύτερη περίπτωση, υπολόγισε κάπου στα 12-15 € το άτομο, αναλόγως και το ποτό που θα επιλέξεις.
Ραντεβού στην Πλατεία Μαβίλης
λοιπόν!
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες δεν μου ανήκουν. Τις βρήκα στο διαδίκτυο, αλλά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, θέλω να με πιστέψετε!
Στο πρόσφατο ταξίδι μου στη Βαρκελώνη είχα την τύχη να γνωρίσω ένα
ζευγάρι 70άρηδων από την Αθήνα. Αρκετά καλλιεργημένοι άνθρωποι, χαμογελαστοί
και με όρεξη για τη ζωή, από εκείνους που σε κάνουν να θες να γίνεις σαν κι αυτούς όταν
μεγαλώσεις. Μία ημέρα λοιπόν, εκεί που μιλούσαμε για ταξίδια με την κυρία, μου λέει ότι το προηγούμενο ταξίδι μου ήταν στην Πράγα, πήγα να
παρακολουθήσω τη συναυλία του Andre Rieu. Ποιος είναι αυτός; της λέω! Κι εκεί ξεκινάει μία
κουβέντα για το ποιόν του. Μουσικός, βιολιστής συγκεκριμένα, από την Ολλανδία,
με φανατικό κοινό, πολλές συναυλίες και όπως θα παρατηρήσετε κι εσείς στη
συνέχεια απίστευτος showman.
Έχει μία τεράστια σε αριθμό μπάντα, παίζει κλασική μουσική αλλά και σύγχρονη, με
τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Θέλω να σας εκμυστηρευτώ ότι η κυρία με μύησε πραγματικά στη
μουσική του. Γύρισα στο δωμάτιο και επί 2 ώρες έβλεπα στο youtube βιντεάκια από συναυλίες του!
Η ώρα είχε πάει 2 τα μεσάνυχτα και δεν το έκλεινα.
Σας προκαλώ λοιπόν, όταν θα είστε σπίτι σας κι όχι στο γραφείο (νομίζω θέλει ελεύθερο χρόνο για να ικανοποιήσει όλες τις αισθήσεις σας),
να παρακολουθήσετε το βίντεο που ακολουθεί (και άλλα πολλά που υπάρχουν στο youtube, αν θέλετε!).
Κλείστε τα μάτια και ακούστε τη μουσική του, παρακολουθείστε
τις συναυλίες του και νιώστε τη χαρά, τη λύπη, τον έρωτα, τη θλίψη, το χορό, τη
μελωδία της ευτυχίας ή/και της δυστυχίας, δείτε τους ηλικιωμένους ανθρώπους να
κάνουν σα μικρά ερωτευμένα παιδιά και πολλές πολλές ακόμη εικόνες που θα σας
εξιτάρουν τα συναισθήματά σας.
Αυτά… ένιωσα για λίγο ποιητής κι εγώ (λέμε τώρα)!!
"Σαν σήμερα το '58 είχαμε την πρώτη δημόσια διαπόμπευση και κούρεμα νέων στην Αθήνα", άκουσα το πρωί στο ράδιο και μετά από μία μικρή έρευνα, σας παρουσιάζω τα ακριβή γεγονότα...
Σύμφωνα με σχετική δημοσίευση της "Μηχανής του Χρόνου": "Τον Σεπτέμβριο του 1958, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων δημοσίευσαν τις φωτογραφίες με τους δύο πρώτους τεντιμπόιδες, που είχαν πέσει στα χέρια της αστυνομίας. Ο νόμος 4000, που προέβλεπε την παραδειγματική τιμωρία των νέων με παραβατική συμπεριφορά, είχε μόλις τεθεί σε εφαρμογή. Οι αστυνομικοί κούρεψαν με την ψιλή τους συλληφθέντες, τους κρέμασαν μια αυτοσχέδια πινακίδα, που έγραφε ότι είναι τεντιμπόιδες και τους περιέφεραν στους δρόμους, για να τους τιμωρήσουν. Ο ένας από τους δύο νεαρούς μίλησε στη «Μηχανή του Χρόνου», για αυτή του την εμπειρία. Αν και έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια από τότε, δεν ήθελε να αποκαλύψει την ταυτότητά του."
Κάνοντας κλικ εδώ μπορείς να παρακολουθήσεις και το βίντεο της εκπομπής!
Κάτι είχα ακούσει σχετικά με το γεγονός, αλλά είναι από αυτά που συνήθως σε σοκάρουν όταν τα μαθαίνεις και στη συνέχεια ο εγκέφαλος τα αποβάλλει (ως μη αποδεκτά - απαράδεκτα προφανώς!). Οι όποιοι παραλληλισμοί δε, με σημερινά look πολιτών και βουλευτών - βεβαίως, βεβαίως - απορρίπτονται ως αβάσιμοι, απαράδεκτοι και φαντασμένοι, μη σου πω!!
Το νου σας ρεμάλιααα, που θα έλεγε και ο Λ. Κωσταντάρας, τον οποίο θυμάμαι να χρησιμοποιεί κατά κόρον το χαρακτηρισμό τέντιμπόι (και τον οποίο, παρεμπιπτόντως, πολύ τον μελέτησα τις τελευταίες μέρες!)...
Δεν ξέρω για ‘σας, αλλά εγώ
προσωπικά προσπαθώ να ευχαριστιέμαι κάθε στιγμή του καλοκαιριού, ακόμα όταν
είμαι στο κλεινόν άστυ! Έτσι, εκτός από τις παραλίες, αγαπώ τις ταράτσες και
ακόμα περισσότερο τους κήπους! Για έναν τέτοιο – εξαιρετικό μάλιστα – θα σας μιλήσω!
Ο Λεμονόκηπος που λες, βρίσκεται στη Νέα Φιλαδέλφεια (Αγ. Τριάδας 11)
και εκτός από το υπέροχο εσωτερικό του μαγαζιού, διαθέτει λατρεμένη πλακόστρωτη
αυλή, γεμάτη δέντρα και πολύχρωμα τραπεζάκια!
Στον κατάλογό του θα βρεις
τεράστια ποικιλία ορεκτικών και κυρίως πιάτων, σερβιρισμένα σε μεγάλες,
χορταστικές μερίδες! Εμείς δοκιμάσαμε τις τηγανητές πατάτες της μαμάς,
χοντροκομμένες και ξεροψημένες, όπως πρέπει δηλαδή! Ενθουσιαστήκαμε δε, με τα
γεμιστά μανιτάρια με τυριά και σύγκλινο Μάνης (ε ναι λοιπόν, τελικά δεν είχε bluecheese!). Δεν υπάρχουν!
Δοκιμάστε τα όπως και δήποτε! Και τέλος, τσακίσαμε τα γλυκά και ζουμερά πανσετάκια
με καραμελωμένα κρεμμύδια!
Εκτός από τα μπιχλιμπίδια
(βλ.ορεκτικά) και τα της ώρας (βλ.ψητά), θα βρεις και θαλασσινά, μαγειρευτά
καθώς και spaghetti! Ο
λογαριασμός ιδιαίτερα φιλικός για την ποσότητα και την ποιότητα του φαγητού,
αλλά και για τον υπέροχο, δροσερό χώρο που σε κάνει να νιώθεις λες και είσαι σε
κάποιο χωριουδάκι!
Εν ολίγοις, στα προτεινόμενα και
μάλιστα βάλτο στα άμεσα! Εγώ; θα ξαναπάω ασυζητητί!
Πόσο καλά γνωρίζεις τον εαυτό
σου; Ποιος είσαι και ποιος θεωρείς ότι είσαι; Τι κρύβεις μέσα σου; Και τελικά
τα έχεις βρει καθόλου με τον εαυτό σου ή απλά συνυπάρχετε;
Αυτά και άλλα ερωτήματα άρχισαν
ξαφνικά να εμφανίζονται στο κεφάλι μου – ίσως για πρώτη φορά τόσο έντονα– και
να ζητάνε απεγνωσμένα τη σημασία μου και απαντήσεις. Ενώ διανύω την τέταρτη
δεκαετία της ζωής μου στον κόσμο τούτο και ξεκινώντας μαθήματα yoga (ή yogi
κατά την αγαπημένη μου κυρία Αριστέα!)… τσουπ! Ήρθε και η ώρα της εσωτερικής
αναζήτησης. Ξέρεις, εκεί στα ενδότερα!
Και σαν να μην έφτανε ότι είμαι
πρωτάρα στην ενδοσκόπηση, που τα πρώτα αποτελέσματα δεν είναι και τόσο
ενθαρρυντικά, αλλά που όμως η περιέργεια με κάνει να ξεπερνάω κάθε δεύτερη
σκέψη, έγινα μάρτυρας μιας ιστορίας που υποθέτω ότι απώτερος σκοπός της – cause
everything happens for a reason – ήταν να μου υπενθυμίσει άχαρα πως είμαι ακόμα
στην αρχή και πως η γνωριμία και η ενασχόληση με τον εαυτό μας δεν τελειώνει
ποτέ!
Τις προηγούμενες ημέρες λοιπόν
βρέθηκα στη Χίο. Ένα όμορφο απόγευμα αποφασίσαμε να βολτάρουμε σε κάποια ορεινά
χωριά του νησιού. Φάγαμε στα Αυγώνυμα και σταματήσαμε στον Ανάβατο για καφέ και
γλυκό του κουταλιού. Στο καφενείο του χωριού, στο πίσω τραπεζάκι, καθόταν μία
κυρία η οποία μου τράβηξε την προσοχή. Δέρμα μαυριδερό, σκαμμένο από τον ήλιο
και την ταλαιπωρία, γκρίζα μαλλιά, σχεδόν λευκά, επιμελώς χτενισμένα προς τα
πίσω, καθαρά και περιποιημένα ρούχα. Υπέθεσα ότι ήταν μεγάλης ηλικίας. Η κυρία
που λες καθόταν μόνη της στο τραπέζι και έπαιζε τάβλι… ένα παιχνίδι για δύο! Η
πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό είναι ότι η γυναίκα τα είχε «χαμένα» -
η επικριτική σκέψη είναι και η πιο εύκολη υποθέτω!
Στη συνέχεια μία άλλη κυρία που
έπινε καφέ παραδίπλα με τον άντρα της, την πλησίασε και με ιδιαίτερα ευγενικό
τρόπο της ζήτησε να κάτσει μαζί της και να συνομιλήσουν. Η «τρελή» κυρία το
δέχτηκε με καλοσύνη. Οι κουβέντες που πήρε το αφτί μου ήρθαν να με ισοπεδώσουν!
Η «τουρίστρια» παραδέχτηκε ότι της έκανε εντύπωση που έπαιζε μόνη της τάβλι και
ρωτώντας το σερβιτόρο, έμαθε ότι είναι η μοναδική κάτοικος του χωριού.
Πώς το κάνετε αυτό τη ρώτησε; Δε φοβάστε; Δε νιώθετε ανασφάλεια; Οι
απαντήσεις της έβγαιναν αβίαστα και με μια φυσικότητα, που άρχισα να
παρακολουθώ την κουβέντα σχεδόν με αγωνία! Η κυρία αυτή μένει μόνη της σε ένα
χωριό, χειμώνα καλοκαίρι! Δε φοβάται, όπως είπε, γιατί αν είναι να σε βρει το «κακό»,
αυτό θα συμβεί ακόμα κι αν είσαι μέσα στο καλύτερο νοσοκομείο. Η λέξη μοναξιά
δε, δεν υφίσταται για εκείνη. «Μόνη
αισθάνομαι στην πόλη» δήλωσε, «που
κατεβαίνω κάποιες φορές μέσα στο μήνα για κάποιες δουλειές. Τριγυρίζεις μέσα στον κόσμο βιαστικά, όπως όλοι
άλλωστε, δεν ανταλλάσεις κουβέντα με κανέναν και βρίσκω νόημα μόνο όταν
επιστρέψω σπίτι μου». Πώς περνάει τη μέρα της; Φροντίζει το νοικοκυριό της,
τα ζώα της, την αυλή της και αν βρει καθόλου χρόνο, περπατάει στο έρημο – από ανθρώπους
- χωριό.
Η «τουρίστρια» - όπως κι εγώ που
άκουγα την κουβέντα – έμεινε άφωνη. «Σας θαυμάζω»
της είπε τελικά… «είστε μόνη με τον εαυτό
σας και τα πάτε καλά. Το λέτε σα να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο».
Η μεγάλη κυρία της είπε ότι αν το καλοσκεφτείς δεν είναι δα και τόσο δύσκολο… Αρκεί
να αφιερώνεις χρόνο στο να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να του δίνεις αυτό που του
αρέσει, να μην είσαι πολύ επικριτικός και σκληρός μαζί του και όλα τα άλλα
έρχονται από μόνα τους. Μία ακόμα σχέση είναι! Εμείς την έχουμε κάνει να
φαντάζει δύσκολη! Οι άνθρωποι στις πόλεις δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν με
τον εαυτό τους και περνάνε πολλά χρόνια μέχρι να ανακαλύψουν όλες τις πτυχές
του. Και μπορεί και να μην ολοκληρωθεί και ποτέ αυτή η γνωριμία. Είμαστε μόνοι μας,
ενώ ζούμε μεταξύ εκατοντάδων δικών μας ανθρώπων και άπειρων αγνώστων
συνανθρώπων μας…
Δεν ξέρω αν κατάφερα να σου
μεταφέρω το μεγαλείο της μαρτυρίας μου από αυτή την ιστορία, όμως εμένα με
έβαλε σε σκέψεις… Θέλω να με γνωρίσω. Και ακόμα παραπέρα… θέλω να με αγαπήσω! Όπως
κάθε άλλη αμφίδρομη σχέση, έτσι και αυτή με τον εαυτό μας θέλει καθημερινή
επικοινωνία, αγάπη, φροντίδα, κατανόηση, θαυμασμό… με λίγα λόγια προσπάθεια!
Κλείσε μάτια, πάρε ανάσα και
βούτα! Η εξερεύνηση μόλις άρχισε!
Αν ήθελα να περιγράψω με μία μόνο
λέξη το «Ριφιφί» (Εμμ. Μπενάκη 69 & Βαλτετσίου) αυτή θα ήταν «ευφάνταστο» - όσο το όνομά του εδώ που τα λέμε! Βρέθηκα
μεσημεράκι με φίλες μετά από ψώνια στο κέντρο. Πρόκειται για ένα όμορφα στημένο
εστιατόριο στην περιοχή των Εξαρχείων, με ένα πολύ ιδιαίτερο μενού που
περιλαμβάνει πιάτα με ελληνικά προϊόντα, τα περισσότερα με μία ξεχωριστή
πινελιά!
Ο χώρος του, γεμάτος χρώματα,
μαγειρικά σκεύη να τον διακοσμούν και φωτιστικά με καρό τραπεζομαντηλάκια, μου
θύμισε κάτι από παραμύθι. Διάβασα μάλιστα ότι διοργανώνει και διαγωνισμό
φωτογραφίας για τους θαμώνες του – τώρα
που μιλάμε!
Το σέρβις ευγενικό και
κατατοπιστικό, θα σε εξυπηρετήσει και θα σε ενημερώσει για τα πιάτα ημέρας. Το
μενού επιμελείται ο Γιάννης Σακελάρης, ο οποίος μάλλον έχει βαλθεί να σε
μπερδέψει σχετικά με την τελική επιλογή σου! Εγώ τουλάχιστον ταλαντεύτηκα
αρκετή ώρα!
Μπορείς να επιλέξεις κάποιο «κλασσικό»
πιάτο, ή κάποιο πιο «πειραγμένο». Αν καταλήξεις στο πρώτο, δοκίμασε τα πεντανόστιμα
χοιρινά μπριζολάκια για μια αυθεντική και δοκιμασμένη γεύση! Αν πάλι προτιμήσεις
το διαφορετικό, σου προτείνω το ριζότο με κολοκύθα, κατσικίσιο τυρί και
σταφίδες. Αν σου αρέσει η γλυκιά γεύση στο φαγητό, θα το λατρέψεις! Παράγγειλε
οπωσδήποτε το σταμναγκάθι με κατίκι Δομοκού και σύγκλινο Μάνης και τα μανιτάρια
«σαγανάκι» με γραβιέρα Κρήτης. Πολύ γευστική και η τηγανητή φέτα! Το φαγητό σου
μπορείς να συνοδεύσεις με κρασί – χύμα ή εμφιαλωμένο – ή μια παγωμένη μπύρα. Η
απόφαση δική σου!
Σχετικά με το κόστος ανά άτομο να
υπολογίζεις 15-20€ και αυτό εξαρτάται από τις επιλογές σου σε ορεκτικά και
ποτό! Για κρατήσεις ή και διανομή – αν μένεις ή εργάζεσαι κοντά – μπορείς να
καλέσεις στο 210-33.00.237.
Δοκιμάστε οπωσδήποτε την κλασική
ιταλική μοτσαρέλα-προσούτο, την εκπληκτική tartufata με λάδι τρούφας και την
καλύτερη κατά γενική ομολογία (μας) με πανσέτα, ντοματίνια και καραμελωμένα
κρεμμύδια… Εμείς αυτές επιλέξαμε και τις προτείνουμε ανεπιφύλακτα! 
